Uitjes en nicknames

De Mbuma tijd is helaas weer bijna voorbij. Het liefst zouden we nog veel langer in Zim blijven maar we moeten binnenkort weer terug. We hopen nog even lekker vakantie te vieren in Zuid-Afrika en daarna weer naar Nederland te komen. Inmiddels hebben we nicknames van de afrikanen gekregen, aangezien ze onze namen lastig vinden om te onthouden. Aafke is omgedoopt tot Afrika en Marieke heet tegenwoordig Amerika.

Vorige week hebben we dan eindelijk Vic Falls bezocht. Onderweg hadden we een kleine breakdown met de auto, waardoor we hulp moesten krijgen van een garage langs de weg. De mensen leken blij te zijn dat er eindelijk een auto was met een mankement en namen uitgebreid de tijd om alles weer in orde te maken. Hierdoor liep de reis nogal uit (we zijn inmiddels niet anders gewend) en kwamen we pas tegen de avond aan. We zijn uit eten geweest bij een restaurant dat we bij iedereen aanbevelen, BOMA. Bij binnenkomst kregen we al een sjawl omgehangen en alles zag eruit alsof we op een filmset waren. Alles was op en top Afrikaans en perfect op elkaar afgestemd! Als je wilde kon je nog een tekening op je wang laten painten (wat Marieke gedaan heeft) en soep werd in een typisch Afrikaans keteltje geserveerd in plaats van een normaal bord. Verder konden we van alles uitproberen als impala vlees, vlees van wrattenzwijnen, mopani wormen en krokodillenvlees. Wel allemaal super lekker overigens. Vic Falls zelf hebben we vanaf de Zimbabwaanse kant en vanaf de brug tussen Zimbabwe en Zambia bekeken. Vooral het ‘slippery path’ was geweldig mooi. Aangezien we geen regenkleding hadden kwamen we als verzopen katjes weer terug, maar het uitzicht op dat punt was geweldig! Je kon steil de afgrond inkijken en om je heen zag je alle watervallen. Het grappige langs het hele Vic Falls pad was dat weelderige tropische planten spontaan afgewisseld werden met droge stukken grond. De regen valt echt heel lokaal. In de avond besloten we een dinercruise te doen. We werden opgehaald met een bus waarin allemaal Canadese oudjes zaten en er waren nog precies drie plekken over voor ons. Het bleek dus dat we samen met hen op die boot kwamen te zitten. Aan de kant zagen we twee mannetjes olifanten een gevecht houden. Dit ging er vrij hard aan toe, echt geweldig om te zien!

Na Vic Falls gingen we door naar de Lutsha opening, waardoor we midden in de nacht moesten vertrekken. Wat een happening was die opening! Mbuma heeft samen met de community 2 jaar lang aan een nieuwe kliniek gebouwd in Lutsha. Uit de community zijn er ontzettend veel vrijwilligers geweest die kosteloos hebben meegebouwd. Nu moest de kliniek alleen nog geopend worden. Hiervoor kwam zelfs de minister van Health & Child care aanzetten met al zijn aanhang, evenals de bestuurder van de provincie en het opperhoofd, de chief, van een ontzettend groot district waar Mbuma ook in valt. Deze chief is er altijd al geweest, deze functie gaat over van vader op zoon en zij hebben de uiteindelijke macht in een district. Als community leiders onderling wat hebben gaan ze naar hem toe. Mbuma werkt ook intensief samen met hem, hij schijnt echt een super goede en eenvoudige chief te wezen. Woont in een normaal huisje in plaats van een paleisachtig gebouw en hij denkt goed na over zijn bestuur. De minister kwam veel te laat, en had onderweg opgebeld dat hij en z’n ‘aanhang’ eerst wilden eten. Wij als gasten hebben al die tijd netjes kunnen wachten terwijl de minister een paar honderd meter verder op bediend werd en uitgebreid aan het eten was. Aangezien we niet konden starten voordat zij, onze eregasten, zaten begonnen we anderhalf uur na de officiële starttijd. Zo gaat dat hier. De minister maakte er tijdens zijn toespraak nog een opmerking over en zat erom te lachen dat wij hadden moeten wachten. Mensen als hij hebben hier echt dé macht. Alles werd ook minutieus gecontroleerd. De politie wilde van iedereen, dus ook van ons, weten wie we waren, waar we vandaan kwamen, waarom we hier waren et cetera. In de dagen daarna werd het Hospitaal nog regelmatig gebeld om bepaalde gegevens opgehelderd te krijgen.

Na Lutsha gingen we door naar de Bulawayo Communion. Na een wederom urenlange rit werden we gastvrij onthaald. De vrouw van de dominee was als een echte moeder voor alle mensen. Ik geloof dat we nog nooit zo’n gastvrij persoon hebben meegemaakt. Geen moeite was teveel. Als we bijvoorbeeld het diner hadden geweigerd zou ze ook nog eens ontzettend beledigd geworden zijn. Tijdens de communion hebben we ook het Thembiso Kindertehuis bezocht. We kregen samen met de Nederlandse visitors die de week ervoor gearriveerd waren een rondleiding en daarna gingen wij samen theedrinken in een huisgezin en met alle kinderen spelletjes doen. Een huisgezin bestaat doorgaans uit twee moeders en zo’n zes kinderen in alle leeftijden. We merkten dat er onderling echt een hechte band was en alles was super netjes. Na de communion gingen we voor twee nachten naar Ingwenya, wat ook een plaats van de Mission is. Zowel wij als de dominee die de communion had gedaan gingen daarheen. Wat we nog even kunnen vermelden is dat deze Schotse dominee al 85 jaar oud was, de week ervoor nog in Texas zat, nu een hele communion had gedaan wat inhoud dat hij van donderdag tot maandagochtend op de kansel staat, en nu ging hij zonder een spoor van grote vermoeidheid ook Ingwenya bezoeken. Echt een bewonderenswaardig vitaal persoon. In Ingwenya hebben we ‘smiddags heerlijk gezeten bij een meer en hebben we ‘s avonds eindelijk een braai meegemaakt. Waar wij naast vlees nog gezond kunnen doen was ons bord hier 60% vlees, 40% Isitshwala en 2 schijfjes tomaat. Het scheelt dat alles wel goed te eten is en gigantisch voedzaam is. Natuurlijk aten we alles netjes met onze handen, zo hoort dat hier. Na de braai gingen we met degene met wie we naar Vic Falls geweest zijn en zijn vrienden (allemaal leraren van de befaamde John Tallach school) monopoly spelen, wat tot middernacht duurde. Super gezellig. Ook hier zullen ze straks onze namen niet meer herinneren, maar onze nicknames blijven wel ;)