In love to Africa
14 april 2015 - Mvuma, Zimbabwe
Onze eerste les bij aankomst in Zimbabwe was: wachten. We zijn erachter gekomen dat het een nadeel en voordeel heeft. Het nadeel is dat je bijvoorbeeld een paar uur in het immigratie kantoor zit, met werknemers die vooral goed zijn niksen. Het voordeel is dat je vele dingen dezelfde dag nog kan regelen. In Nederland word je sneller van het kastje naar de muur gestuurd dan hier.
Afrika heeft charme. We hadden vanuit de stad een paar uur off-road gereden naar Mbuma, hadden de eerste dag geen gas om te koken en ’s middags was er een waterprobleem. Dat betekend dat koken niet mogelijk is en als er geen water is kan je geen toilet doorspoelen, handen wassen of water drinken. Gelukkig werden we met warm eten uitgenodigd bij de Nederlanders en maakte onze Zimbabwaanse buurvrouw ’s avonds warm water klaar zodat we niet met koud water hoefden te douchen (lees emmer water over je heen gooien). Ik moet zeggen dat je best creatief wordt als de reguliere luxe ontbreekt. Ons bad ziet er ontzettend vies uit, toch blijkt het schoon te zijn. Haren wassen kan onder een kraantje. Je moet echter vooral niet willen staan aangezien je dan door de hele buurt bekeken kan worden. Soms krijg je gezelschap van een hommel in bad. Omdat die zich niets leek aan te trekken van mijn aanwezigheid besloot ik voor dat moment dat ook maar niet te doen.
Zo’n 36 uur na onze aankomst, op zaterdagmiddag, konden we onverwacht bij een keizersnede aanwezig zijn. Wat een wonder om zoiets mee te maken. We moesten af en toe assisteren d.m.v. het vasthouden van een arm of been. Er is namelijk geen anesthesie apparaat dus men gebruikt het oude medicijn keramine, wat vroeger een waarheidssprekers medicijn was die met martelingen werd gebruikt om potentiele leugenaars te ontmaskeren. Dit moest om de tien minuten intraveneus worden toegediend maar deze vrouw had dit medicijn al vaker gehad waardoor de frequentie moest worden opgehoogd. Ze ging namelijk al binnen de tien minuten benen en armen weer bewegen, een teken dat ze ontwaakte.
Gisteren zijn we gestart met een rehabilitatie project. We hebben overleg gevoerd met de nodige personen, een planning gemaakt en vandaag zijn we naar de eerste community meeting gegaan waar de eerste training is gegeven aan diverse soorten verzorgenden en verpleegkundigen. Zij gaan voor ons lijsten invullen met betrekking tot diverse soorten afwijkingen van personen in hun village. Die lijsten verwerken wij vervolgens, van daaruit hopen we ons verdere beleid concreet te gaan maken.
De handwas en de taal zijn nog steeds uitdagingen te noemen. Het Afrikaanse Engels is erg zangerig en meer binnensmonds. We beginnen er nu, na een aantal dagen, wel aan te wennen. Het Ndbele zijn we aan het oefenen maar sommige kliksounds maken het spreken bijna onmogelijk. De handwas is wennen, we hebben geen schrobborstel en tot nu toe ook niet altijd de mogelijkheid om het water te verwarmen. We hebben besloten het te gaan afkijken van de Ndbele dames. We zullen hiervoor wel op tijd ons bed uit moeten. Zij staan namelijk zodra het licht wordt op en gaan dan al het huishoudelijke werk doen voordat ze naar hun eigen werk gaan.
Om eerlijk te zijn vonden we de inlandse mensen erg stinken. Willie vertelde ons echter dat zij ons juist vinden stinken. Ons zweet schijnt weer een kaasachtige geur te hebben. Voor beide partijen is het dus fijn als er gewoon met deo gespoten wordt. De staff van het ziekenhuis blijkt gelukkig heel hygiënisch.
Van de zondag kunnen wij nog wel het een en ander leren. Het schema is als volgt:
11.30 kerkdienst van 1,5 uur in het Engels en/of in het Ndbele
14.00 kerkdienst van 1 uur in het Engels en/of in het Ndbele
15.30 Bijbelstudie van 1 uur met het gediplomeerde personeel
17.30 Alle Nederlanders en visitors eten gezamenlijk in één huis
19.00 Nederlandse dienst en als er Schotse visite is een Engelse dienst. Afgelopen zondag was om die reden de dienst ook in het Engels.
Een zondag is hier dus goed gevuld, dat merkten we aan het einde van de dag ook wel. We waren namelijk super moe, dit kwam mede doordat het continue Engels spreken en luisteren vermoeiend is.
Tot nu toe hebben we het super erg naar ons zin en kijken we uit naar alle dingen die we nog gaan zien en meemaken. De eerste twee weken kijken we mee bij verschillende afdelingen van het ziekenhuis, zo kunnen we bedenken waar we ons op willen focussen de komende tijd.
Afrika heeft charme. We hadden vanuit de stad een paar uur off-road gereden naar Mbuma, hadden de eerste dag geen gas om te koken en ’s middags was er een waterprobleem. Dat betekend dat koken niet mogelijk is en als er geen water is kan je geen toilet doorspoelen, handen wassen of water drinken. Gelukkig werden we met warm eten uitgenodigd bij de Nederlanders en maakte onze Zimbabwaanse buurvrouw ’s avonds warm water klaar zodat we niet met koud water hoefden te douchen (lees emmer water over je heen gooien). Ik moet zeggen dat je best creatief wordt als de reguliere luxe ontbreekt. Ons bad ziet er ontzettend vies uit, toch blijkt het schoon te zijn. Haren wassen kan onder een kraantje. Je moet echter vooral niet willen staan aangezien je dan door de hele buurt bekeken kan worden. Soms krijg je gezelschap van een hommel in bad. Omdat die zich niets leek aan te trekken van mijn aanwezigheid besloot ik voor dat moment dat ook maar niet te doen.
Zo’n 36 uur na onze aankomst, op zaterdagmiddag, konden we onverwacht bij een keizersnede aanwezig zijn. Wat een wonder om zoiets mee te maken. We moesten af en toe assisteren d.m.v. het vasthouden van een arm of been. Er is namelijk geen anesthesie apparaat dus men gebruikt het oude medicijn keramine, wat vroeger een waarheidssprekers medicijn was die met martelingen werd gebruikt om potentiele leugenaars te ontmaskeren. Dit moest om de tien minuten intraveneus worden toegediend maar deze vrouw had dit medicijn al vaker gehad waardoor de frequentie moest worden opgehoogd. Ze ging namelijk al binnen de tien minuten benen en armen weer bewegen, een teken dat ze ontwaakte.
Gisteren zijn we gestart met een rehabilitatie project. We hebben overleg gevoerd met de nodige personen, een planning gemaakt en vandaag zijn we naar de eerste community meeting gegaan waar de eerste training is gegeven aan diverse soorten verzorgenden en verpleegkundigen. Zij gaan voor ons lijsten invullen met betrekking tot diverse soorten afwijkingen van personen in hun village. Die lijsten verwerken wij vervolgens, van daaruit hopen we ons verdere beleid concreet te gaan maken.
De handwas en de taal zijn nog steeds uitdagingen te noemen. Het Afrikaanse Engels is erg zangerig en meer binnensmonds. We beginnen er nu, na een aantal dagen, wel aan te wennen. Het Ndbele zijn we aan het oefenen maar sommige kliksounds maken het spreken bijna onmogelijk. De handwas is wennen, we hebben geen schrobborstel en tot nu toe ook niet altijd de mogelijkheid om het water te verwarmen. We hebben besloten het te gaan afkijken van de Ndbele dames. We zullen hiervoor wel op tijd ons bed uit moeten. Zij staan namelijk zodra het licht wordt op en gaan dan al het huishoudelijke werk doen voordat ze naar hun eigen werk gaan.
Om eerlijk te zijn vonden we de inlandse mensen erg stinken. Willie vertelde ons echter dat zij ons juist vinden stinken. Ons zweet schijnt weer een kaasachtige geur te hebben. Voor beide partijen is het dus fijn als er gewoon met deo gespoten wordt. De staff van het ziekenhuis blijkt gelukkig heel hygiënisch.
Van de zondag kunnen wij nog wel het een en ander leren. Het schema is als volgt:
11.30 kerkdienst van 1,5 uur in het Engels en/of in het Ndbele
14.00 kerkdienst van 1 uur in het Engels en/of in het Ndbele
15.30 Bijbelstudie van 1 uur met het gediplomeerde personeel
17.30 Alle Nederlanders en visitors eten gezamenlijk in één huis
19.00 Nederlandse dienst en als er Schotse visite is een Engelse dienst. Afgelopen zondag was om die reden de dienst ook in het Engels.
Een zondag is hier dus goed gevuld, dat merkten we aan het einde van de dag ook wel. We waren namelijk super moe, dit kwam mede doordat het continue Engels spreken en luisteren vermoeiend is.
Tot nu toe hebben we het super erg naar ons zin en kijken we uit naar alle dingen die we nog gaan zien en meemaken. De eerste twee weken kijken we mee bij verschillende afdelingen van het ziekenhuis, zo kunnen we bedenken waar we ons op willen focussen de komende tijd.
Go go! Goed bezig dames!
ik wacht op het volgende verhaal... :p